VVVaria

De in Maastricht geboren en getogen Maurice Hofman (1971) kwam tussen 1996 en 2000 uit voor VVV. Na een jarenlang dienstverband bij de profclub uit zijn geboortestad bereikte hij in Venlo uiteindelijk als eerste speler in de geschiedenis de mijlpaal van minimaal honderd competitiewedstrijden voor zowel MVV als VVV. Alle reden dus om in het weekend van de Limburgse derby de voetballoopbaan van ‘Sies’ Hofman onder de loep te nemen.

Tien jaar lang was de rappe en vederlichte Maurice Hofman profvoetballer, in die jaren diende de zowel achter de spitsen als op de rechtervleugel inzetbare Maastrichtenaar louter Limburgse clubs. Vijf jaar in de Eredivisie, vijf jaar een trapje lager. Geen slechte score voor een voetballer die pas heel laat bij een profclub terecht kwam en opvallend vroeg afzwaaide.

Maurice Hofman groeide op in de stadswijk Heer. Bij de jeugdelftallen van RKSV Heer speelde hij zich in de kijker bij MVV-scouts, maar ondanks meerdere pogingen vanuit de profclub om de tengere Hofman binnen te halen volgde er geen overstap naar De Geusselt. Toen nog niet. Maurice genoot van het vrijblijvende voetballen met zijn vrienden en wilde dat niet opgeven. Achteraf een slimme stap, want naar eigen zeggen kreeg hij een flinke terugval bij de B-junioren en had hij MVV in die periode zeer waarschijnlijk via de zijdeur moeten verlaten.

Maar zo liep het dus allemaal niet. Hofman ging met zijn kameraden jarenlang als supporter naar wedstrijden van MVV en debuteerde op zijn achttiende in het eerste elftal van Heer. Toen MVV in die tijd opnieuw bij hem aanklopte besloot hij de sprong naar de andere kant van de stad wél te wagen. Maurice had inmiddels een flinke groeispurt doorgemaakt, al was hij nog altijd klein van stuk. ‘Sieske’ had onmiskenbaar talent: de razendsnelle en technische Hofman speelde aanvankelijk in het tweede, maar klopte een jaar later aan de deur van het eerste elftal.

In het seizoen 1990-1991 maakte Hofman, die qua stijl en postuur wel wat van Jesper Olsen weg had, onder Sef Vergoossen zijn Eredivisiedebuut. MVV finishte op de vijftiende plek, erna volgden twee ware gloriejaren. Hofman had een belangrijke rol in het MVV dat twee keer op rij zevende werd in de Eredivisie. Het zijn voor Maastrichtenaren jaren die vergelijkbaar zijn met die van het VVV van eind jaren tachtig: een elftal waar nog altijd met liefde op wordt teruggekeken. Een team met veel jongens uit de regio, een hechte ploeg die in het seizoen 1992-1993 zelfs bijna Europees voetbal haalde.

Publiekslieveling Maurice Hofman scoorde zelf weinig, maar de dribbelaar bracht teamgenoten wel in stelling. Spits Erik Meijer haalde dankzij zijn indrukwekkende reeks aan doelpunten in die jaargang zelfs het Nederlands Elftal, als laatste MVV-speler. Legendarisch is de overwinning van het dat seizoen in ultrastrakke shirts spelende MVV tegen de latere kampioen Feyenoord in De Kuip (3-4), zonder twijfel hét hoogtepunt van het jaar. Erna werd het toch beetje bij beetje minder in Maastricht. In 1994 eindigde MVV nog in de middenmoot, een jaar later maakte de club een dramatisch seizoen door met een zwartgeldaffaire en degradatie.

Persoonlijk hoogtepunt in 1994-1995 was een razendsnelle hattrick tegen FC Utrecht: ‘Sies’ vond in acht minuten tijd drie keer het net, waarbij zijn tweede treffer ook nog eens een wereldgoal was. In zijn laatste seizoen werd Hofman met MVV slechts elfde in de Eerste Divisie, de op dat moment slechtste klassering in de clubhistorie. Hofman maakte een bijzonder rijtje trainers mee in zijn Geusselt-jaren: hij werkte onder achtereenvolgens Sef Vergoossen, Jan Reker en Frans Körver. Inderdaad: stuk voor stuk oefenmeesters die ook bij VVV werkzaam zijn geweest.

En er waren nog meer Venlose links. In zes seizoenen scoorde Hofman slechts dertien keer, maar opvallend genoeg zaten daar wél liefst drie doelpunten tegen VVV bij. Zo was hij trefzeker in de dramatische 1-7 in De Koel in het seizoen 1993-1994 en had hij twee jaar eerder ook al gescoord in de voor Venlonaren ook al deprimerende 0-4. ‘Sies’ deed VVV dus vaak pijn, in 1996 maakte hij de opvallende overstap naar Noord-Limburg om VVV te komen versterken. In Venlo waren de Eredivisieherinneringen toen nog vers, onder Henk van Stee wilde de ambitieuze club terugkeren op het hoogste niveau. Hofman was bij MVV op een zijspoor geraakt, dus was hij een welkome en ook logische aanwinst.

1996-1997 staat bekend als het ‘John de Wolf-seizoen’, een jaar dat er meer Rotterdamse spelers onder contract stonden. VVV werd knap vierde, maar kwam uiteindelijk tekort voor promotie. De titel ging dat seizoen naar de oude werkgever van Maurice Hofman, die na anonieme bedreigingen en een steeds grimmiger wordende sfeer verstandig genoeg de kampioenswedstrijd MVV – VVV aan zich voorbij liet gaan. Mede daardoor deed Hofman namens VVV slechts één keer aan een competitieconfrontatie met MVV mee: de met 2-0 gewonnen thuiswedstrijd in december 1996. Ook dat lag in zijn geboortestad gevoelig: in de week voorafgaand aan de derby werd Maurice iedere nacht uit bed gebeld door treiterende vrienden met een Maastrichts supportershart. Ondanks de verstoorde nachtrust blonk Hofman uit tegen zijn oude club, zo gaf hij de assist op de 1-0 van Milko Pieren. In Voetbal International werd hij voor zijn optreden met een 8 beloond en stond hij in het Elftal van de week. In augustus 1998 speelde Hofman in bekerverband ook tegen MVV. In de poulefase van het destijds Amstel Cup geheten toernooi werd het 1-1. Het enige Venlose doelpunt werd gemaakt door… Maurice Hofman.

Toch was de eerste jaargang in De Koel van Maurice Hofman qua prestaties verreweg de beste: met VVV ging het mede door het Sport 7-echec bergafwaarts. Het woord promotie viel in Venlo steeds minder en smaakmaker Hofman zelf dacht meer en meer aan stoppen. Al in zijn MVV-tijd had hij naast het voetbal een administratieve baan, het maatschappelijke leven lonkte dan ook steeds nadrukkelijker. Begin 1999 riep Maurice trainer Hennie Spijkerman en de spelersgroep bij elkaar om tot ieders verbazing zijn stoppen bekend te maken.

Uiteindelijk ging Hofman toch nog een jaar door. Op 13 september 1999 speelde ‘Sies’ thuis tegen Heracles zijn honderdste competitiewedstrijd voor VVV, waardoor hij de eerste speler uit de historie werd die voor zowel VVV als MVV minimaal dat aantal duels speelde. Het was een schamel hoogtepunt in zijn laatste profjaar: VVV eindigde op de vijftiende plaats van de toenmalige Toto Divisie. Negenentwintig jaar oud was Maurice Hofman toen hij afzwaaide. Het was genoeg geweest: de prikkel om te presteren was er niet meer. Voor Maurice waren er dan ook meer uitdagingen dan voetbal alleen. Zo kreeg hij een mooie baan bij het Academisch Ziekenhuis Maastricht. Spijt van zijn vroege profvoetbalaftocht heeft hij sindsdien naar eigen zeggen geen moment gehad.

Honderd competitiewedstrijden voor zowel VVV als MVV was jarenlang een unieke prestatie, maar enkele jaren geleden kreeg Maurice gezelschap van Sjors Verdellen. Na een lange tijd als rots in de branding in de Venlose defensie voegde Sjors nog vier seizoenen in Maastricht aan zijn loopbaan toe. Tot op de dag van vandaag bestaat het zeer bijzondere genootschap uit deze twee personen, al moet daarbij natuurlijk gezegd worden dat Verdellen de tegenovergestelde route aflegde. En zo kon het gebeuren dat ‘een Sjeng’ ook bij VVV in de geschiedenisboeken belandde…

Geschreven door Finbar van der Veen en gepubliceerd op 20 januari 2017.